„Sen” to jedna z tych gier, w których najpierw
patrzymy na stronę wizualną, zachwycamy się kartami i wykonaniem, a dopiero
potem myślimy o rozgrywce. I rzeczywiście, od strony graficznej ta gra jest
niesamowita, ale warto mówić też o tym, jak fajnie się w nią gra!
W dzieciństwie byłam ogromną fanką filmów i książek z siostrami Olsen i kto wie, może właśnie przez to aż do teraz ciekawią mnie książki czy filmy, w których występują bliźnięta. Nie miałam wcześniej styczności z książkami Natashy Preston, ale gdy tylko przeczytałam opis jej najnowszej książki, wiedziałam, że bardzo chcę ją przeczytać.
Jestem prostą osobą – widzę książkę, w której przewija się tematyka F1? Biorę! Oczywiście nie spodziewam się, że książka reklamowana jako romans jakoś fenomenalnie przedstawi czytelnikowi świat Formuły 1. Ale to, co tutaj zrobiła Katy Evans, przechodzi ludzkie pojęcie…I nie, nie mówię tego w pozytywnym sensie.
Są takie thrillery, o których po dwóch dniach się nie pamięta. Są też takie, które nie dają o sobie zapomnieć. Każda z części wchodzących w skład trylogii "Ukryta sieć" zdecydowanie należy do tej drugiej kategorii.
Książki Alicji Sinickiej często się u mnie
pojawiają, ale dopiero teraz mogę stwierdzić, że jestem na bieżąco z
twórczością tej autorki. O ile seria „Oczy wilka” była okej, ale mnie nie
zachwyciła, o tyle „Stażystka”, „Obserwatorka” czy „Winna” to książki, które
bardzo dobrze wspominam. Teraz przyszła kolej na „Służącą”.
Uwielbiam wydawnictwo Jaguar za to, że wydają
klasyki literatury w zupełniej nowych wersjach – jako powieści graficzne. Nie
jestem pewnie jedyną osobą, którą lektury szkolne zniechęciły do klasyków. Sama
nie wiem, ile lat musi jeszcze minąć, by ta niechęć mi przeszła. Ale gdy widzę
wersję graficzne tych książek, od razu mam ochotę się za nie zabrać.
Pióro tej autorki ma w sobie coś takiego, że
nigdy nie wiem, czym zaskoczy mnie jej kolejna książka. Po „30 dni” sięgnęłam
bez większych oczekiwań, ale też z nadzieją, że pozytywnie się zaskoczę – ot,
takie neutralne nastawienie. No i powiem wam, że się udało. Ta książka zrobiła
na mnie naprawdę dobre wrażenie!
Czasami już na samą myśl o horrorach mam gęsią skórkę. A
gdyby to był horror, w którym to ja jestem bohaterką? Gdybym musiała podejmować
decyzje, które zadecydują o tym, czy bezpiecznie opuszczę starą posiadłość, czy
też zostanę złapana przez straszne potwory? Hmm, ale zaraz, czy ja ciągle mówię
o książce, czy może o jakiejś grze? Cytując klasyka: why not both? Przed wami gra książkowa!
No, w końcu pozytywne zaskoczenie. Pierwszy tom
serii „Oczy wilka” był całkiem okej, ale drugi doprowadzał mnie do szału przez
okropne zachowanie Artura, który traktował swoją żonę przedmiotowo i wręcz
zmuszał ją do seksu nawet wtedy, gdy ona wyraźnie zaprzeczała. Tutaj na
szczęście było lepiej i mogę przyznać, że książka mi się podobała.