"Drugi Legion" - Richard Schwartz

Pamiętacie „Pierwszy Róg” Richarda Schwartza? Zachwycałam się nim równo pół roku temu, uznając go za jedną z lepszych przeczytanych przeze mnie ostatnimi czasy książek fantasy. Teraz nadszedł czas  na przyjrzenie się z bliska jego kontynuacji. Czy „Drugi Legion” dorówna mu formą i treścią? A może będzie od niego znacznie lepszy? Albo inaczej – okaże się kompletną klapą? Jeśli przed przekonaniem się o tym na własnej skórze chcecie poznać moje zdanie, zapraszam serdecznie!

O KSIĄŻCE

„Drugi Legion” – Richard Schwartz

Tajemnica Askiru – tom 2

Tytuł oryginału: Das zweite Legion

Wydawnictwo: Initium

Data premiery: 22.10.2018

Ilość stron: 524

Cena okładkowa: 39,90 zł

FABUŁA

Istnienie dawnego królestwa Askiru nadal nie jest oczywiste dla Havalda i Leandry, jednakże zapewnia ich o nim tajemniczy wędrowiec, który przybył do gospody Pod Głowomłotem niedługo po wydarzeniach zamykających pierwszy tom. Stary wojownik i pół-elfka planują dostać się tam by uzyskać pomoc i tym samym ostrzec mieszkańców starego królestwa przed niebezpiecznym najeźdźcą. Wędrowiec opowiada im także o magicznych wrotach, swego rodzaju teleporterach. Nie prowadzą one jednak bezpośrednio do Askiru, część trasy bohaterowie tak czy siak będą musieli przebyć w tradycyjny sposób. I tu tak naprawdę dopiero zaczyna się cała przygoda: pełna niebezpieczeństw, zwrotów akcji i barwnych postaci.

Po tej książce bardzo wyraźnie czuć, że jest zaledwie elementem jednej, wielkiej historii. Jako osobna powieść nie miałaby żadnego sensu (więc jeśli ktoś wam mówi, że można ją czytać bez znajomości poprzedniego tomu, bo jakaś taka moda na czytanie wyrwanych z kontekstu książek ostatnio zapanowała, to nie, nie można).  Jak łatwo wywnioskować z opisu, cała fabuła opiera się tak naprawdę na podróży. Pierwszy etap bohaterowie pokonują przy pomocy magicznych wrót – strasznie spodobał mi się pomysł na nie, mam nadzieję, że w kolejnych tomach będzie on jeszcze bardziej wykorzystany! W dalszej części swojej podróży nasza wesoła gromadka ma znacznie więcej przygód, pojawiają się niespodziewane zwroty akcji, ogrom nowych bohaterów, odrobina magii… szczerze mówiąc, to wszystko naprawdę zgrabnie łączy się w jedną, spójną całość. Na początku nie byłam do końca przekonana i nie potrafiłam wciągnąć się w akcję, ale po jakimś czasie przepadłam i nie byłam w stanie oderwać się od lektury, bo za wszelką cenę chciałam dowiedzieć się, co będzie dalej.

BOHATEROWIE

Komu jak komu, ale postaciom wykreowanym przez Richarda Schwartza charakterku nie brakuje. Każdy z uczestników tej niebezpiecznej wyprawy jest inny, wyjątkowy, oryginalny. Są bohaterowie spokojni i delikatni, a są też tacy, którym lepiej nie podpadać. Może nie wszyscy, ale część z nich od początku „Pierwszego Rogu” aż do teraz przeszła wielką przemianę. Najlepiej było to widać na przykładzie elfki Zokory. Trochę brakowało mi z kolei Leandry, którą niesamowicie lubię, ale która trochę straciła pazur w tej części i została zepchnięta na dalszy plan (dlaczego - tego dowiecie się z książki).  Moim ulubieńcem w pierwszym tomie był Havald, tutaj niestety trochę mnie irytował, ale tak czy siak niektóre sceny z jego udziałem były absolutnie genialne!

Z Havaldem miałam taki problem, że nie do końca potrafiłam go sobie wyobrazić, a to ze względu na jego „zmienny” wiek. W „Pierwszym Rogu” przedstawiany jest jako staruszek, ale pod koniec Ostrze Spójni robi swoje i odmładza trzymającego je wojownika. W związku z tym w „Drugim Legionie” Havald jest już młodszy (z tego co pamiętam wygląda na trochę ponad trzydzieści lat). Ja jednak ciągle miałam przed oczami siwego staruszka…

STYL AUTORA

W pierwszej części wyjątkowe było to, że akcja działa się ciągle w jednym miejscu. Bohaterowie nie opuszczali gospody Pod Głowomłotem, co jest dość nietypowym zabiegiem w literaturze, ale tutaj nadało to naprawdę ciekawego, mrocznego, klaustrofobicznego klimatu. Z kolei „Drugi Legion” to pod tym względem totalnie przeciwieństwo – bohaterowie są ciągle w ruchu, opuścili już zasypaną śniegiem dolinę, by przenieść się na skąpaną w słońcu pustynię. Na swojej drodze spotykają zarówno zrujnowane osady, jak i pełne przepychu miasta. Jakby nie patrzeć, jest to ogromna zmiana w stosunku do pierwszego tomu. Mnie to absolutnie nie przeszkadzało, a pozwoliło zobaczyć, jak autor poradzi sobie w takich warunkach. No i według mnie poradził sobie naprawdę dobrze. Chociaż czasem zapędzał się z opisami, bardzo przyzwoicie wyszło mu nieustanne kreowanie coraz to nowych miejsc akcji.

Jeśli chodzi o język – narracja jest prowadzona naprawdę lekko i przyjemnie. Jedynie dialogi są stylizowane na starodawny język, a bohaterowie zwracają się do siebie dość oficjalnie, ale nie przeszkadzało mi to – wręcz przeciwnie, dało się do tego przyzwyczaić, a nadawało to naprawdę fajny klimat i pozwalało wczuć się w realia wykreowanego przez autora świata.

OGÓLNIE

Wiem, że dużo w tej recenzji porównań „Drugiego Legionu” do „Pierwszego Rogu”, ale te książki są tak totalnie od siebie różne, że nie sposób tego nie zauważyć i nie zwracać na to uwagi! Ale mówiąc szczerze, podoba mi się to, że nie są na jedno kopyto. Czyni to całą serię bardziej różnorodną i ciekawą.

Gdybym miała wybierać, bardziej podobał mi się „Pierwszy Róg”. Miał coś w sobie – może więcej magii, która tutaj została trochę pominięta? Ale „Drugi Legion” jest godną kontynuacją, wartą uwagi, ciekawą i rozbudzającą w czytelniku ochotę na poznanie dalszych losów tej gromadki. Jeśli podobał wam się pierwszy tom, bez obaw czytajcie i ten – bardzo prawdopodobne jest, że również przypadnie wam do gustu. A jeśli nie znacie jeszcze tej serii, TUTAJ jest link do recenzji „Pierwszego Rogu”. Koniecznie po niego sięgnijcie, szczególnie jeśli lubicie dobre, wciągające  high fantasy!

Jestem niesamowicie ciekawa, jak potoczą się dalsze losy  bohaterów, więc czekam z niecierpliwością na kolejny tom. Wiecie, że jest ich aż siedem? Wydawnictwo Initium ma zamiar wydawać jeden na trzy – cztery miesiące. Cieszę się na samą myśl o tym!

MOJA OCENA

★★★★★★★★✩✩    8/10

P. 

 (very.little.book.nerd)