Jak zmieniał się mój gust czytelniczy

Kobieta zmienną jest. Ta powszechnie znana prawda jest jednym z czynników wpływających na to, że co pewien czas zaczynają nudzić mi się aktualnie czytane książki i szukam czegoś nowego. Innych czynników jest bardzo, bardzo wiele, ale jednym z najważniejszych jest na pewno mój wiek. Z każdym rokiem szukam w książkach czegoś nowego, co wcześniej mnie nie interesowało. Jak to wyglądało od początku? Zaraz się przekonacie :)

Książki fascynowały mnie od zawsze, więc już jako mały tuptuś przewracałam z zainteresowaniem strony bajeczek o słoniku czy zagubionej kaczuszce.  Gdy trochę podrosłam przyszedł czas na typowe dla tego wieku bajki. Był „Czerwony Kapturek”, były „Trzy świnki”, znalazło się też miejsce dla „Złotowłosej” i jej niedźwiadków. Czytałam też dużo mniej znane bajki, pochodzące z bardzo starej, nadgryzionej zębem czasu książki dla dzieci, o chwytliwym tytule „Bajeczki z obrazkami” i uroczym pieskiem na okładce. Oprócz tego byłam zachwycona bajką Andersena „Dzikie Łabędzie” (jak na złość była to jedyna książka w moich zbiorach, którą co chwilę gubiłam i nigdy nie mogłam jej znaleźć, gdy akurat nabierałam na nią ochoty).

Gdy odrobinkę podrosłam i przypadkiem natrafiłam w telewizji na film, o którym pierwszy raz w życiu słyszałam, a był to „Harry Potter i Kamień Filozoficzny”, zaczęła się prawdziwa faza na Pottera i wszystko co z nim związane. Jeszcze tego samego wieczoru okazało się, że mamy w domu pierwszy tom przygód tego czarodzieja. Nie minęło wiele czasu aż udało mi się zebrać je wszystkie i z ogromną ciekawością przeczytać. I to nie raz! Rekord należy do „Kamienia Filozoficznego” i wynosi około dwudziestu razy, a tylko kawałek za nim na podium stoi „Więzień Azkabanu”. Od tej serii tak naprawdę zaczęła się moja miłość do literatury.

Po tych dwóch czy trzech latach, w czasie których czytałam prawie że tylko i wyłącznie Harry’ego, uznałam, że czas na coś nowego. Akurat zaczęła się faza na „Zmierzch”, która dopadła i mnie. Potem były wszelkie inne serie z wampirami i innymi nadprzyrodzonymi istotami w roli głównej, chociażby „Dom Nocy” czy „Świat Nocy”. Królowała fantastyka, poza wampirami byli też czarodzieje (chociażby genialna „Trylogia Czarnego Maga”) czy inne magiczne istoty (z „Eragonem” na czele).  Z trochę mniej nadprzyrodzonych serii, w tamtym okresie byłam największą fanką „Felixa, Neta i Niki”. Te książki do teraz wspominam bardzo cieplutko.

Potem przez ponad rok miałam ogromny zastój czytelniczy. Nie byłam w stanie przeczytać ani jednej książki i czułam się z tym źle, ale nic nie mogłam zrobić. Uznałam, że trzeba to przeczekać i na szczęście udało się! Najgorszy okres w mojej czytelniczej karierze minął! 

Później, mimo ciągłego sentymentu do fantastyki, zaczęłam też sięgać po książki młodzieżowe, opowiadające o życiu nastolatków, bez żadnej magii czy gryzienia w szyję. Pierwsza przeczytana przeze mnie książka tego typu to, jeśli dobrze pamiętam, „Hopeless” Colleen Hoover. Potem był John Green, następnie genialna seria „Jutro” Johna Marsdena oraz inne, podobne historie.

Gdy całkiem przypadkiem obca pani poleciła mi „Schronienie” Harlana Cobena, nie wiedziałam jeszcze, że tak bardzo polubię kryminały. Nie przeczytałam ich jeszcze aż tyle, by nazywać się ich fanką, ale bardzo lubię te zagadki i tajemnice, które rozwiązuje się wraz z bohaterami.

A teraz? Teraz zupełnie nie potrafię określić mojego czytelniczego stylu. Uwielbiam romanse, nadal chętnie sięgam po fantastykę czy kryminały, niektóre młodzieżówki również mnie interesują. Są to już znacznie bardziej dojrzałe książki (chyba to nic odkrywczego, w końcu jestem coraz starsza i „Muminki” mają prawo mnie nudzić). Nie lubię i nie sięgam po powieści historyczne, dokumentalne czy biografie. W książce musi być ciekawa akcja i fabuła, nie zachęca mnie kilkaset stron teoretycznego gadania. Oczywiście to tylko moje zdanie, znam ludzi, którzy sięgają tylko i wyłącznie po tego typu książki :)

Mam świadomość tego, że mój czytelniczy gust niedługo znowu się zmieni. A potem jeszcze raz i kolejny. I cieszę się z tego, bo dzięki temu poznaję coraz to nowe historie. Kto wie, może polubię jakąś historyczną książkę? Nie mam zamiaru zamykać się na żaden gatunek, a jeśli nabiorę ochoty na daną lekturę, będę ją czytać, niezależnie od tego, w którym bibliotecznym dziale stoi. A nuż odkryję coś nowego :)

P.
(very.little.book.nerd)