"Dziecko ognia" - S.K. Tremayne

Po „Bliźniętach z lodu” tego autora, które przecież tak bardzo mi się spodobały, z entuzjazmem zareagowałam na wieść o jego nowej książce. „Dziecko ognia” było jedną z moich targowych zdobyczy i nie mogłam się doczekać, aż je przeczytam. Gdy w końcu zabrałam się do lektury, mając nadzieję na coś nastrojowego, mrocznego i tajemniczego… no cóż, mroźny klimat Kornwalii udzielił mi się już od pierwszych stron, niestety na grozę i niepokój trzeba było troszkę poczekać, bo to autor zafundował nam to dopiero pod koniec.

O KSIĄŻCE

„Dziecko ognia” – S.K. Tremayne

Tytuł oryginalny: „The fire child”

Wydawnictwo: Czarna Owca

Rok wydania: 2017

Ilość stron: 351

Cena okładkowa: 36,99 zł

FABUŁA

Książka zaczyna się dosyć schematycznie - Rachel Daly niedawno poślubiła Davida Kerthena, dziedzica ogromnej fortuny, której jego przodkowie dorobili się, będąc właścicielami licznych kopalni cyny. Jakiś czas temu w jednej z nich życie straciła poprzednia żona Davida, piękna Nina, zostawiając małego synka Jamiego pogrążonego w rozpaczy. Rachel za życiową misję stawia sobie poprawę sytuacji w Carnhallow, chcąc być jak najlepszą zastępczą matką dla Jamiego. Niestety sytuacja komplikuje się, gdy Jamie zaczyna mówić różne dziwne rzeczy. Co gorsza, te rzeczy mają później miejsce w rzeczywistości, co sprawia, że Rachel jest przekonana, że jej przybrany synek potrafi przewidywać przyszłość. Jeszcze gorzej robi się, gdy Rachel odkrywa, że być może ze śmiercią Niny jest związanych wiele tajemnic i że policja nie zna całej prawdy o tamtej feralnej nocy.

BOHATEROWIE

Również bohaterowie w tej książce nie są wybitnie oryginalni. Rachel, dziewczyna po przejściach, pochodząca z biednej rodziny, która zaczyna nowe życie u boku przystojnego, bogatego i idealnego Davida, prawnika z wielkim domem i ślicznym synkiem (swoją drogą nie wiem, czy w określeniu do Jamiego został użyty inny przymiotnik niż „śliczny”). Poza tym oczywistym brakiem oryginalności nie mam nic więcej do zarzucenia jeśli chodzi o bohaterów, chociaż  Rachel mogłaby wykazać nieco więcej stanowczości biorąc sprawy w swoje ręce. Mimo to co jakiś czas autorowi udało się tak pokierować zachowaniem bohaterów, by wprawić mnie w zaskoczenie, co mi się spodobało. Zmiany jakie zachodziły w postaciach bywały nieoczekiwane i powodowały ciekawe zwroty akcji.

STYL AUTORA I WYDANIE

To, co zdecydowanie mi się nie podobało, jeśli chodzi o styl pisania autora to jego zamiłowanie do częstych opisów krajobrazu – klifów, morza, wrzosowisk. Wiem, że pomagały wczuć się w klimat Kornwalii, mroźny i niebezpieczny, jednak denerwowało mnie to, jak spowalniały akcje. Poza tym autor całkiem nieźle wprowadzał atmosferę grozy i niepokoju, a także stosował rozmaite zwroty akcji (mniej lub bardziej przewidywalne).

Okładka jest naprawdę ładna i pasuje do klimatu książki, ale kilka rzeczy mi się nie podoba (tutaj pojawia się ta mała okładkowa sroka-idealistka). Po pierwsze, ten okrągły „nadruk” informujący, że jest to „kolejna książka autora bestsellera…”. Tak bardzo nie lubię tego typu wlepek na okładkach! Jeszcze jedną rzeczą, mogłaby wyglądać nieco inaczej, jest grzbiet – powinien być w tej niebieskawej kolorystyce.

OGÓLNIE

Ja rozumiem, że jest to thriller psychologiczny, dlatego wszelakie nadprzyrodzone zjawiska nie mają racji bytu, ale sposób w jaki zostały wytłumaczone trochę mnie rozczarował. Tyle szału o nic tak naprawdę, poczułam się przez chwilę jakby cała fabuła opierała się na czymś, co nie miało sensu. Po niektórych wydarzeniach nastawiłam się na więcej grozy, może jakąś zawiłą intrygę i przez to końcówka i wyjaśnienie wszystkiego wydało mi się trochę za spokojne. No i błagam, nie można było chyba wymyślić bardziej naciąganego wątku niż ten z Rachel i Jamiem (chodzi mi o to, co autor wymyślił pod sam koniec, kto czytał pewnie się domyśla o co chodzi). Przecież to się na pierwszy rzut oka wydaje zupełnie nierzeczywiste!

Wiem, że wskoczyło tu nieco więcej krytycznych słów niż zazwyczaj, ale nie zrozumcie mnie źle. Książka mi się podobała, po prostu oczekiwałam od niej czegoś bardziej zaskakującego i mrocznego, przez co odrobinkę się rozczarowałam. Pomijając te naprawdę liczne opisy czyta się ją przyjemnie, z zainteresowaniem śledziłam rozwój wydarzeń i losy bohaterów. Podsumowując – nie należy nastawiać się na fajerwerki, ale książka nie jest najgorsza ;)

MOJA OCENA

★★★★★★✩✩✩✩   6/10 

P. 

 (very.little.book.nerd)