"Pan Światła" – Roger Zelazny

Ta recenzja nie będzie długa, bo i długo nie czytałam książki, której będzie ona dotyczyć. Tak naprawdę nie mogę tego wpisu nazwać nawet recenzją. Napiszę wam po prostu kilka zdań o książce, która zapowiadała się świetnie, ale która nie do końca przypadła mi do gustu.

O KSIĄŻCE

„Pan Światła” – Roger Zelazny
Tytuł oryginalny: „Lord of Light”
Wydawnictwo Zysk i S-ka
Data wydania: 24.03.2020
Ilość stron: 336
Cena okładkowa: 45,00 zł

            Ziemia jest daleko. Na skolonizowanej planecie grupa ludzi zyskała kontrolę nad środkami techniki i zyskała nieśmiertelność. Teraz rządzą tym światem jako bogowie hinduistycznego panteonu – Brahma, Kali, Kriszna, a także ten tego, którego kiedyś nazywali Buddą, a który teraz odważa się wystąpić przeciwko ich tyranii, i nazywa się Mahasamatmanem, Poskromicielem Demonów, Panem Światła.

            Opis książki kupił mnie w stu procentach. Zapowiadał genialną powieść science – fiction, pełną cudów techniki, a także hinduistycznych bóstw. Przyznam szczerze, że z takim połączeniem jeszcze się nie spotkałam, więc tym bardziej liczyłam na książkę, która mnie zachwyci.

            Niestety lekturę „Pana Światła” przerwałam po jakichś stu pięćdziesięciu stronach. Dlatego właśnie napisałam we wstępie, że wpis ten nie będzie recenzją. Nie da się zrecenzować czegoś, czego do końca się nie przeczytało. Potraktujcie ten post jako moją opinię o przeczytanych przeze mnie pierwszych trzech rozdziałach – i tylko o nich!

            No a dlaczego właściwie przestałam czytać? Powód jest prosty. Czytając „Pana Światła” czułam się tak, jakbym czytała jedną z lektur szkolnych. Nie miałam pojęcia, co się dzieje, ani dlaczego się dzieje. Widziałam, że bohaterowie prowadzą jakąś ważną rozmowę, ale ich myślenie było tak bardzo filozoficzne, że nic z niej nie rozumiałam. Wiedziałam, że dzieję się coś ważnego, ale nie rozumiałam powodów tych wydarzeń, ani skutków z nich wynikających. Absolutnie nie pomagało mi to, że każdy z trzech przeczytanych przeze mnie rozdziałów zdawał się być kompletnie oderwany od poprzednich i nie byłam w stanie znaleźć racjonalnego powiązania pomiędzy nimi. Ani to, że styl autora, chociaż bardzo plastyczny, jest po prostu ciężki. Prawdopodobnie w odbiorze przeszkadzało mi też to, że nie mam bladego pojęcia o hinduistycznych bóstwach. Miałam nadzieję, że dzięki tej książce co nieco się o nich dowiem. Niestety, wiele się nie dowiedziałam. Przeciwnie, pogubiłam się jeszcze bardziej.

            Nie mówię, że ta książka jest zła. Wręcz przeciwnie. Skoro została nazwana jedną z najlepszych powieści SF wszech czasów, to musi znaczyć, że rzeczywiście ma coś w sobie. Może po prostu zabrałam się za nią w złym momencie. Może potrzebuję teraz raczej lekkich, odmóżdżających książek, które pozwolą mi zapomnieć o obecnej sytuacji, a nie tak bardzo wymagających powieści, skrywających w sobie filozoficzną głębię.

Do „Pana Światła” na pewno jeszcze wrócę, dam mu drugą szansę, ale raczej nie stanie się  to w najbliższym czasie, dlatego już dziś zostawiam was w moją opinią o przeczytanym przez mnie fragmencie tej książki. Pamiętajcie – tylko o fragmencie, nie o całej książce!

P.
 (very.little.book.nerd)