"I nie było już nikogo” – Agatha Christie

Od dawna miałam ochotę na jakąś książkę Agathy Christie, ale nigdy nie wiedziałam, od której zacząć swoją przygodę z tą autorką. Problematyczna była też dla mnie ogromna ilość wydań jej książek. W końcu wybrałam to, której najbardziej mi się spodobało – z Kolekcji Kryminałów Wydawnictwa Dolnośląskiego – i kupiłam sobie dwa pierwsze (według numeracji na okładkach) tomy. Zaczęłam co prawda od tomu drugiego, ale co z tego – i tak nie mają one ze sobą nic wspólnego. Tak oto w niecałe dwa dni przeczytałam „I nie było już nikogo” znane też pod nazwą „Dziesięciu małych murzynków”.

O KSIĄŻCE

„I nie było już nikogo” – Agatha Christie

Tytuł oryginalny: „And Then There Were None”

Wydawnictwo Dolnośląskie

Rok wydania oryginału: 1939

Ilość stron: 220

Cena okładkowa: 24,90 zł

FABUŁA

Na samym początku pokrótce poznajemy dziesięć podróżujących osób i dowiadujemy się, że każda z nich została w takim czy innym celu zaproszona na owianą tajemnicą wyspę, zwaną Wyspą Żołnierzyków. Czy to w odwiedziny do starej znajomej, czy też do pracy – ile osób, tyle powodów, tak czy inaczej wkrótce okazuje się, że każdy z nich to tylko przykrywka, ponieważ na wyspie nie czeka żadna znajoma czy też potencjalny pracodawca. Dziesięć osób zostaje przywiezionych łódką (która wkrótce odpływa) na pustą wyspę. Nikt nie ma pojęcia, kto ich tam wysyłał i w jakim celu.

Niespodziewanie kolejne osoby zaczynają ginąć – to, co początkowo może wyglądać na wypadek lub samobójstwo, okazuje się być robotą mordercy. Co jeszcze bardziej przerażające, każda kolejna ofiara ginie w sposób opisany w dziecięcej rymowance, którą ktoś powiesił na ścianie każdego pokoju. A skoro na wyspie nikogo innego nie ma – kto jest mordercą?

Fabuła jest bardzo ciekawa, już po samym opisie niezwykle mnie zaintrygowała. Bohaterowie giną w niespodziewanych momentach i da się odczuć dreszczyk niepokoju podczas odnajdywania kolejnych zwłok. Jedynym minusem fabuły jest to, że zarówno po opisie jak i po pierwszych stronach można bez problemu domyślić się, że stale ktoś będzie ginął, zatem to nie zgony były zaskakujące, a jedynie sposób, w jaki bohaterowie byli mordowani i kolejność, w jakiej ginęli – nigdy nie dało się przewidzieć, kto będzie następny.

BOHATEROWIE

Każda z dziesięciu osób miała inną osobowość i cechy charakteru  i absolutnie się one ze sobą nie zlewały, co przy tak krótkiej książce z tak dużą ilością ważnych postaci jest dość istotną kwestią. Oczywiście na początku myliły mi się nazwiska bohaterów i musiałam cofać się do początku, by zorientować się, kto był kim – na szczęście po jakimś czasie udało mi się wszystkich spamiętać.

Podobało mi się, że każdy podrozdział pisany był z perspektywy innej osoby – rzucało to różne światła na całą sprawę, ale też utrudniało zagadkę, gdyż każda z osób zapewniała, że to nie ona jest zabójcą. Szczególnie interesująco robiło się pod koniec, gdy bohaterów zostawało coraz mniej, a pozostali przy życiu byli coraz bardziej przerażeni. Autorka dobrze opisała również uczucia i psychikę tych osób, tak, że można było wczuć się w ich sytuację – coraz bardziej niebezpieczną i pokręconą.

STYL AUTORKI

Nie bez powodu Agatha Christie jest uznawana za królową kryminału. Książkę czytało mi się bardzo dobrze, ale co najważniejsze – stale mnie czymś zaskakiwała. I mimo, że teoretycznie wiedziałam co się będzie działo i zagadką była jedynie postać mordercy – nadal czytałam z wielką przyjemnością i zainteresowaniem. Sam pomysł intrygi i powiązania zbrodni z rymowanką dla dzieci bardzo mi się spodobał, bo nie da się ukryć, że ma w sobie coś przerażającego.

Biorąc pod uwagę, jak wiele powieści napisała ta autorka, jestem pod wrażeniem jej wyobraźni i kreatywności. „Morderstwo w Orient Expressie” to jej druga książka, którą posiadam i na pewno niedługo po nią sięgnę – wam polecam to samo, jeśli szukacie krótkiej i bardzo tajemniczej historii kryminalnej.

OGÓLNIE

Książka mi się spodobała i niewątpliwie jest warta polecenia. Krótka, w sam raz na jeden wieczór, zaskakująca, wciągająca i nieco przerażająca. Oczywiście niezbyt skomplikowana i jednowątkowa, ale w tym przypadku reguła „im więcej, tym lepiej” by się nie sprawdziła, więc całe szczęście, że nie jest na siłę przegadana i przeciągnięta.

Gwarantuję, że z cudem graniczy odgadnięcie mordercy na własną rękę, bo autorka tak zręcznie pląta wątki, że jedna wątpliwość goni drugą – gdyby nie końcówka, w której autorka postanowiła wprost wszystko czytelnikowi wyjaśnić, zagadka pozostałaby nierozwiązana (przy okazji, pod żadnym pozorem nie spoglądajcie na ostatnią stronę, ŻADNYM).

MOJA OCENA

★★★★★★★✩✩✩   7/10 

P. 

(very.little.book.nerd)