"Zaginione laleczki" - Ker Dukey & K. Webster

„Zaginione laleczki” to, jak wiecie lub nie, drugi tom serii. Pierwszy, „Skradzione laleczki”, spodobał mi się i zrobił na mnie bardzo duże wrażenie, ale pewne rzeczy niestety  nie przypadły mi w nim do gustu. Tym razem jednak jestem znacznie bardziej zadowolona z lektury i hasło „mroczna, seksowa, fascynująca seria thrillerów psychologicznych”  zaczyna mi tutaj coraz bardziej pasować. Zdecydowanie było fascynująco i mrocznie (znacznie bardziej niż w pierwszej części), seksownie może nie do końca (ale o tym potem), więc myślę, że ta seria zmierza w całkiem niezłym kierunku.

O KSIĄŻCE

„Zaginione laleczki” – Ker Dukey & K. Webster

Tytuł oryginalny: „Pretty Lost Dolls”

Rok wydania: 2018

Wydawnictwo: Niezwykłe

Ilość stron: 271

Cena okładkowa: 38,90 zł

 

FABUŁA  

(zawiera spojlery z pierwszej części – chociaż nie większe, niż te z okładkowego opisu…)

Jade, której wiele lat temu udało się uciec od psychopatycznego Benny’ego, znów wpadła w jego łapy. Trafia do tej samej celi, w której spędziła lata swojego dzieciństwa i młodości, przeżywa ten sam strach, te same tortury i ponownie pada ofiarą gwałtów. Pomimo tego, że Jade jest teraz doświadczoną policjantką, w towarzystwie Benny’ego  staje się znów małą, przerażoną dziewczynką. Jest nawet gorzej niż przed laty, bo jej siostra, Macy, której Jade nie dała rady uratować wiele lat temu, zwróciła się przeciwko niej. Nie jest już słodką, małą siostrzyczką – teraz jest szalona i nieobliczalna.

Jade stara się jakoś wydostać ze swojego okropnego więzienia, ma też nadzieję, że Benny nie skrzywdzi jej byłego chłopaka (którego także przetrzymuje) oraz że tym razem uda jej się ocalić siostrę. Z kolei jej obecny partner, Dillon, również robi wszystko, by wytropić ukochaną oraz jej oprawcę.

W tej książce niewątpliwie dużo się dzieje i wciągnęła mnie ona równie mocno jak pierwsza część. Są genialne zwroty akcji i elementy zaskoczenia, czasami wręcz serce zaczynało mi mocniej bić, gdy śledziłam losy bohaterów i martwiłam się o nich. Ale są też pewne minusy, czy też, mówiąc wprost, kompletne głupoty. Generalnie końcówka nie spodobała mi się aż tak, jak się spodziewałam, ale to za sprawą trzech totalnie idiotycznych akcji. W jednej zawinił Benny, który wykazał się skrajnym brakiem myślenia. Facet, tyle lat się ukrywasz, a potem takie coś? A pozostałe dwie akcje… Dillon, kretynie! Raz można spaprać sprawę, ale dwa? Ale no jasne, wtedy cała sprawa byłaby skończona, a przecież kolejne dwa tomy musiały jeszcze powstać. Szczerze mówiąc, obawiam się trochę, że trzeci może być przez to nieco naciągany, ale z ciekawości i tak po niego sięgnę.

BOHATEROWIE

Na całe szczęście Jade przestała mnie irytować i nie zachowywała się jak wiecznie napalona nimfomanka. Serio, w pierwszym tomie okropnie mnie to wkurzało, więc calutkie szczęście, że tym razem autorki postanowiły nieco się wstrzymać. Poza tym jej postać jest całkiem nieźle wykreowana, chwilami myślałam, że robi jakieś durne rzeczy, ale potem okazywało się, że to ma sens, więc na szczęście nie mam się o co do niej przyczepić.

Rozdziały napisane z punktu widzenia Benny’ego wniosły do fabuły bardzo dużo i pozwoliły lepiej poznać tego bohatera. Na początku był dla mnie zbyt łagodny, zdecydowanie inny niż postać z pierwszej części, ale spokojnie, to się szybko zmienia. Jego szaleństwo jest dzięki temu jeszcze lepiej widoczne. Benny opisuje też swoje dzieciństwo i różne wydarzenia, które doprowadziły go do tego, kim się stał (w sumie stereotypowe, zły psychopata musi mieć przecież traumatyczne dzieciństwo, ale już dobra, nie będę się czepiać).

Rozdziały Dillona też były ciekawe, bo fajnie było poznać tę historię od tej drugiej strony – z punktu widzenia policjanta, który szuka Benny’ego i Jade. Ale jak już wspomniałam… Sorki, Dillon, ale straciłeś cały mój szacunek i sympatię po tych wszystkich głupich akcjach. I nie, to nie są tylko te dwie o których wspominałam wcześniej. Bardzo możliwe, że biedny Dillon zgubił gdzieś umiejętność logicznego myślenia między pierwszym a drugim tomem, bo inaczej tego wytłumaczyć nie potrafię.

STYL AUTOREK I WYDANIE

Autorki kolejny raz świetnie poradziły sobie z opisem brutalnych, mocnych scen. Strasznie mi się one podobały i – jakkolwiek dziwnie to brzmi – fajnie mi się je czytało. Niektóre pomysły, które przyszły im do głowy, dosłownie wbiły mnie w fotel. Zatem rada dla wrażliwych czytelników – ta książka nie będzie dla was, bo dokładnie opisane sceny przemocy pojawiają się tu dość często. Poza tym wielkie dzięki za niedodawanie tu na siłę ogromnej ilości erotyki. Sama nie wiem, jakoś by mi tutaj nie pasowała. Jasne, trochę jej się pojawia, w końcu taki był zamysł autorek – połączyć thriller z erotykiem. Ale uważam, że ich wzajemne proporcje są znacznie lepiej wyważone, niż miało to miejsce w „Skradzionych Laleczkach”.

Już przy recenzji pierwszej części wspominałam, żeby nie czytać opisu z okładki. Wtedy jeszcze tego nie zauważyłam, ale już tam pojawia się ogromny spojler dotyczący fabuły! Zwróciłam na to uwagę dopiero przy tej części. W związku z tym pewne wydarzenie, które powinno być szokujące i w domyśle ma zaskoczyć czytelnika oraz być jednym z kulminacyjnych punktów fabuły, nie wywołuje kompletnie żadnych emocji. Szanowni pracownicy wydawnictwa – błagam, nie róbcie tak!

OGÓLNIE

Podsumowując, ta książka jest naprawdę niezła i jeśli spodobał wam się pierwszy tom, to tym również będziecie zachwyceni. Oczywiście ma błędy i trochę swoich wad oraz różne totalnie głupie sytuacje i  chwilami bezmyślnych bohaterów, ale jeśli przymknąć nieco oko na niektóre niedociągnięcia i potraktować ją po prostu jako (nieco brutalniejszą) książkę czytaną dla rozrywki – powinna wam się spodobać.

MOJA OCENA

★★★★★★★✩✩✩   7/10 

P. 

 (very.little.book.nerd) 

  

Za egzemplarz bardzo dziękuję wydawnictwu!