"Dystrykt Warszawa” – Rafał Babraj

Sięgając po tę książkę, nie nastawiałam się na nic wybitnego. Wolałam podejść do niej neutralnie, niż mieć wobec niej zbyt duże oczekiwania. I całe szczęście! Chociaż ma ona nieco niedociągnięć, to ostatecznie i tak jestem zachwycona pomysłem jaki miał autor, oraz klimatem, który udało mu się stworzyć. W końcu nieczęsto czyta się o postapokaliptycznej Warszawie!

O KSIĄŻCE

„Dystrykt Warszawa” – Rafał Babraj

Wydawnictwo Genius Creations

Data wydania: 30.06.2019

Ilość stron: 466

Cena okładkowa: 39,99 zł

 

Niebo nad Warszawą niespodziewanie przybrało czerwony kolor i zostało naznaczone paskudną Raną, z której wypełzają najobrzydliwsze stworzenia, jakie tylko można sobie wyobrazić. Miasto ledwo przetrwało apokalipsę. Garstki ocalałych kryją się między ruinami, zrzeszając się wokół Kształtujących – ludzi obdarzonych mocą. Tylko oni są w stanie ochronić mieszkańców przed Przemienionymi.

Jednak pewien blok znajdujący się bezpośrednio pod Raną uniknął katastrofy. Za to rządzi się on własnymi prawami. Czas każdego dnia cofa tam swój bieg, zamykając mieszkańców w Izolacji, z której nie jest w stanie wyrwać ich nawet śmierć. Dominik, Ewelina oraz emerytowany policjant Stanisław postanawiają podjąć ryzyko i spróbować wydostać się z zamknięcia.

Czy ten pomysł nie wydaje się być genialny? Fabuła godna jest powieści postapo z najwyższych półek.  Cała koncepcja stworzonego przez autora świata zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Najbardziej podobało mi się to, że ciągle coś się działo. W pewnym momencie bohaterowie się rozdzielili i w związku z tym fabuła podzieliła się na trzy osobne wątki. Od tego momentu zrobiło się jeszcze ciekawiej, szczególnie wtedy, gdy zaczęły pojawiać się powiązania między tymi trzema perspektywami.

Bohaterowie byli ciekawi już na początku, ale to, jak zmienili się podczas tych czterystu stron, przechodzi ludzkie pojęcie. Nie od razu dostosowali się do nowej sytuacji, ale starali się ją zrozumieć, spojrzeć na nią obiektywnie i poznać ten nowy, niebezpieczny świat. Pan Babraj świetnie sobie z tym poradził i naprawdę pozytywnie mnie zaskoczył, tworząc tak ciekawe i dopracowane postacie. W dodatku autorowi świetnie udało się połączyć świat rzeczywisty z fantastycznym.

Bardzo podobał mi się klimat, w jakim utrzymana była cała książka. Dosłownie czuć było grozę wylewającą się z każdej strony, niebezpieczeństwo jakie na każdym kroku czyhało na bohaterów oraz tajemnice, które skrywała większość z nich. Autor nie szczędził brutalności oraz przekleństw – ale nie oszukujmy się, nikt podczas apokalipsy nie zadowoli się delikatnymi słowami, więc według mnie dodało to książce realizmu i sprawiło, że postacie nie porozumiewały się w sztuczny sposób.

Tym, co nieco zepsuło tę książkę, był styl autora. Nie był on jakoś szczególnie zły, nie jestem nawet w stanie do końca określić, co mi w nim nie pasowało, ale dało się wyczuć, że autor dopiero debiutuje. Najbardziej przeszkadzały mi chyba liczne opisy, szczególnie, że nie znam Warszawy zbyt dobrze i nazwy miejsc czy ulic, których używał autor, nic mi nie mówiły. Dodatkowo denerwowało mnie to, że autor co chwilę przypominał czytelnikowi o tym, że Warszawa jest zrujnowana, przytaczając opisy kolejnych zniszczonych budynków czy miejsc. Co jakiś czas akcja zwalniała i nieco się nudziłam, ale tak bardzo przywiązałam się do bohaterów, że mimo wszystko czytałam dalej, byle tylko dowiedzieć się, co z nimi będzie.

Podsumowując – mogę polecić wam tę książkę, ale tylko jeśli lubicie takie klimaty i historie utrzymane w tematyce postapo. Nie oczekujcie czegoś wybitnego, bo tej książce trochę do tego brakuje, szczególnie warsztatowo. Ale mimo to jest bardzo ciekawa, przemyślana, a do bohaterów naprawdę łatwo się przywiązać. No i nawet jeśli chwilami nudzi, to kilka stron później potrafi tak wciągnąć, że można przy niej zapomnieć o bożym świecie, uwierzcie mi!

MOJA OCENA

★★★★★★★✩✩✩    7/10

P. 

 (very.little.book.nerd)