"The King’s Men” – Nora Sakavic | Patronat |

            Pamiętacie, że jakiś czas temu wrzucałam zapowiedź książki „The King’s Men”? Mówiłam wam wtedy, że mam zaszczyt objąć ją patronatem medialnym. Link do tej zapowiedzi i do kilku początkowych rozdziałów - o TUTAJ. Teraz, gdy premiera zbliża się wielkimi krokami, czas w końcu podzielić się z wami moją opinią o niej. Ale wiecie co? Trochę się boję, że nie znajdę odpowiednich słów, by opisać to, jak bardzo jestem nią zachwycona. Bo mogę was zapewnić, że chyba jeszcze żadna książka nie wywołała we mnie takiej burzy emocji.

O KSIĄŻCE

„The King’s Men” – Nora Sakavic

Seria: „All for the game” - tom 3

Wydawnictwo Niezwykłe 

Data wydania: 26.02.2020

Ilość stron: 479

Cena okładkowa: 44,90 zł

            Gdy Neil Josten zjawił się na Uniwersytecie Palmetto i dołączył do drużyny Lisów, był bardziej niż pewien, że ze względu na swoją przeszłość nie przeżyje w nowym miejscu nawet roku. Ten rok właśnie dobiega końca, a chłopak nadal jest tego zdania, bo chociaż ma więcej powodów by żyć, niż kiedykolwiek wcześniej, jego wrogowie nic sobie z tego nie robią. Niebezpieczeństwo czyha na niego z każdej strony. Choć Neil starał się nie nawiązywać z Lisami przyjaźni i zachować dystans, pewne rzeczy okazały się silniejsze od niego. Szczególnie uczucie, które pojawiło się między nim i Andrew. Równe silne jest też pragnienie, by dokonać niemożliwego i doprowadzić Lisy do zwycięstwa. Jednak powiedzenie, że będzie to walka na śmierć i życie, nie jest wcale przenośnią, bowiem Riko nie jest jedynym potworem w życiu Neila.

Żeby nie zdradzać szczegółów, o fabule nie powiem wam nic więcej. Powtórzę jednak to, co już napisałam we wstępie – emocji, które wywołała we mnie ta książka, nie umiem opisać słowami. Zacznę może od tego, że intrygi, które zafundowała nam tutaj autorka, są lepsze niż w niejednym thrillerze. Akcja, która dzieje się gdzieś w środku i jest po prostu elementem całości, w innej książce ze spokojem mogłaby być akcją kulminacyjną (i myślę, że czytelnik byłby zadowolony z tak mocnego zakończenia). Ale nie, tutaj to nie jest ten ostateczny „bum”, to dopiero początek. Samo zakończenie dosłownie mnie powaliło. Po prostu położyłam się na łóżku i patrzyłam w sufit, starając się pozbierać myśli.

Jeśli chodzi o relacje między bohaterami, to autorka naprawdę dała z siebie wszystko. Napięcie między nimi było tak odczuwalne, że podczas czytania nie raz przechodziły mnie ciarki. Wątki romantyczne pojawiły się tak naprawdę dopiero w tej części, ale spokojnie, nie zdominowały fabuły, były jedynie świetnym dodatkiem. Tak naprawdę jestem pod wrażeniem, bo tyle namiętności, ile ujęte zostało w tych kilku scenach w „The King’s Men”, nie ma czasami w całej książce stojącej w dziale z romansami. Ale oprócz tych pozytywnych relacji świetnie przedstawione zostały również te toksyczne, wyniszczające. Naprawdę wielkie brawa dla autorki za to, co tutaj zrobiła.

Kolejną rzeczą, która mnie zachwyciła, było oczywiście Exy. I mówi wam to największa antyfanka sportu! Zastanawiam się po prostu, jaki talent trzeba mieć, żeby wymyśleć od zera całą dyscyplinę sportową, razem ze wszystkimi zasadami i regulaminami, a potem opisywać ją w taki sposób, żeby nie tylko nie zanudzić czytelnika, ale wręcz go zachwycić! Rozgrywki, mecze i treningi to zdecydowanie jedna z zalet tej książki. Ale żeby nie było, że tylko zachwycam, z Exy związana jest chyba jedyna rzecz, o której mogę powiedzieć złe słowo – czasami nadużywane było nazywanie Neila napastnikiem, Andrew bramkarzem i tak dalej… jakby pozycje, na których grają, były ich drugimi imionami. To chyba jedyna rzecz, która czasami irytowała mnie podczas czytania.

Cóż więcej mogę wam powiedzieć. Sama fabuła jest oczywiście maksymalnie ciekawa, wciągnęła mnie od pierwszych stron (chociaż musiałam zrobić sobie najpierw błyskawiczny re-reading drugiego tomu, bo kilku rzeczy już nie pamiętałam). Niektóre sceny są szokujące, inne wywołują takie emocje, że z jednej strony chciałam na moment odłożyć książkę i ochłonąć, z drugiej za wszelką cenę chciałam czytać ją dalej. Bohaterowie są genialni, wszyscy bez wyjątku skradli moje serce, a Neil i Andrew oczywiście znajdują się w ścisłej czołówce.

Chyba nie muszę mówić, że polecam wam „All for the game”? Nawet jeśli „The Foxhole Court” was nie zachwyci, uznacie że jest po prostu okej, ale nie ma w nim niczego szczególnego, nie zniechęcajcie się. „The Raven King” jest dużo lepszy, a „The King’s Men” to totalna miazga, książka, która na długo zostanie w waszej pamięci i którą będziecie naprawdę dobrze wspominać. Jestem maksymalnie dumna, że mogłam wziąć ją pod swoje skrzydła i objąć patronatem.

MOJA OCENA

★★★★★★★★★★    10/10

P. 

 (very.little.book.nerd)