"Szeptucha" - Katarzyna Berenika Miszczuk

Skusiłam się na tę książkę właściwie przypadkiem i gdy już ją kupiłam, odłożyłam na półkę, by poczekała na swoją kolej. Czekała, przyznaję, całkiem długo. Nawet to, że zabrałam ją do Warszawy na Targi Książki i otrzymałam przecudną dedykację od autorki jakoś specjalnie nie zmotywowało mnie, bym szybciej się za nią zabrała. W końcu, po ładnych kilku miesiącach od zakupu, uznałam, że to już najwyższy czas… Teraz, przy świadkach, chciałabym ją serdecznie przeprosić za to, że tak długo leżała niedoceniana. Jeśli wasze egzemplarze też tak leżą, nie dajcie się prosić – „Szeptucha” jest tak świetna, że aż szkoda żeby się kurzyła!

O KSIĄŻCE

Szeptucha - Katarzyna Berenika Miszczuk

Wydawnictwo: W.A.B.

Rok wydania: 2016

Ilość stron: 412

Cena okładkowa: 34,99 zł

FABUŁA

Gdy młoda, nowoczesna dziewczyna, która wychowała się  w Warszawie i marzy o tym, by zostać lekarzem, zostaje przymusowo wysłana na rok na wieś, by pomagać wiejskiej znachorce… oczywistym jest, że ściągnie na siebie masę kłopotów!

Gosia jest bardzo niezadowolona z faktu, że musi odbyć praktyki u Szeptuchy. Nie wierzy w słowiańskich bogów, a wyrabiane przez Szeptuchę specyfiki oraz jej porady uważa za niewiele warte. Marzy jej się bycie prawdziwym lekarzem, a nie wiejską znachorką. Jednak nie ma wyboru, więc jedzie do Bielin, rodzinnej wsi swojej matki, by pomagać starej Jarogniewie – Babie Jadze. Po jakimś czasie okazuje się, że Gosia trafiła w tamte rejony nieprzypadkowo, a słowiańscy bogowie (którzy przecież mieli nie istnieć!) mają wobec niej pewne plany. A to wszystko z powodu niepozornego kwiatu paproci…

Bardzo spodobał mi się pomysł na fabułę oraz wykorzystanie wszystkich tych słowiańskich elementów, bogów oraz potworów. W żadnej innej książce (no, może poza „Wiedźminem”, bo tamtejsze potwory również są wzorowane na słowiańskich wierzeniach) nie spotkałam się z podobną tematyką. Sama fabuła naprawdę jest wciągająca i mimo, że zalatuje czasami typową młodzieżówką, spodobała mi się. Pani Miszczuk bardzo dobrze poradziła sobie zarówno z wątkami fantastycznymi, jak i romantycznymi (nie było ich zbyt wiele, ale scena przy chatce w lesie była naprawdę urocza). Cała historia jest naprawdę ciekawie przemyślana i nie mogę doczekać się, aż poznam jej kontynuację! 

BOHATEROWIE

Gosia zdecydowanie jest moją mistrzynią. Poważnie, uwielbiam tę dziewczynę - jej poczucie humoru i sarkazm są mistrzowskie. Przy okazji dowiedziałam się, że postacie w książkach też mogą być takimi panikarami jak ja (chyba pożyczę od Gosi jej niezawodny strój na kleszcze)! Te jej wszystkie fobie zapobiegły obrazkowi „idealnej, dzielnej bohaterki” i całe szczęście!

Równie mocno uwielbiam sarkazm Baby Jagi i to, jak docinała Gosi, mimo ich wzajemnej sympatii. No i trzeba przyznać, że stara Szeptucha zna się na tym co robi, a do tego ma prawdziwą żyłkę do interesów! Najważniejsza męska postać, czyli oczywiście tajemniczy Mieszko, który już od pierwszych stron wpada Gosi w oko, mnie nie spodobał się tak od razu. Dopiero przy bliższym poznaniu okazał się całkiem sympatyczny, chociaż czasem trochę zbyt ponury i humorzasty.

Głowni bohaterowie zostali wykreowanie naprawdę ciekawie, ale nie wiem, czy mogę to samo powiedzieć o tych mniej znaczących, a za to bardziej nijakich. Paczka znajomych Gosi zdecydowanie nie zyskała mojej sympatii, a Radka najchętniej zamknęłabym szczelnie w jakiejś ciemnej piwnicy.

STYL AUTORKI

Zacznę od tego, że miałam okazję osobiście porozmawiać z panią Katarzyną Miszczuk na WTK i przekonać się, jak miłą jest osobą! Zamiast machnąć parafkę i odesłać delikwenta, z każdym chwilę porozmawiała i na każdej książce napisała dłuższą, ciekawą i zabawną dedykację. Uwielbiam takie podejście! A co z jej warsztatem pisarskim?

„Szeptuchę” czyta się naprawdę lekko, książka jest raczej skierowana do młodzieży i takim też językiem jest napisana, ale starszy czytelnik nie powinien mieć z tym problemu. Przede wszystkim czyta się ją błyskawicznie. Zazwyczaj jedna książka zajmuje mi kilka dni, ale „Szeptuchę” łyknęłam przez półtora. Muszę też dodać, że uwielbiam poczucie humoru w tej książce!

OGÓLNIE

„Szeptucha” to bardzo przyjemna, zabawna i ciekawa historia. Mimo tego, że niektórzy bohaterowie wydali mi się nijacy lub na siłę wykreowani na „fajnych” (pozdrawiam uwięzionego przeze mnie w piwnicy Radka) to na szczęście ci główni zdecydowanie zyskali moją sympatię. Cała otoczka i słowiański klimat to ogromna zaleta tej książki, oczywiście nie jedyna. Całym sercem polecam wam „Szeptuchę” jako niewymagającą, ale pełną akcji i bardzo wciągającą pozycję ze świetnymi głównymi bohaterami i naprawdę fajnym poczuciem humoru.

MOJA OCENA

★★★★★★★★✩✩   8/10 

P. 

 (very.little.book.nerd)