"Gliny z innej gliny" - Marcin Wroński

Ta recenzja nie będzie standardowa, bo napiszę kilka zdań o książce, której nie przeczytałam do końca. Rzadko mi się to zdarza, zazwyczaj staram się kończyć zaczęte książki i na palcach jednej ręki mogę policzyć te, które gdzieś tam porzuciłam w połowie. Na szczęście nauczyłam się ostatnio, że życie jest za krótkie na książki, które nam się nie podobają i nie warto się męczyć „dla zasady”.

O KSIĄŻCE

„Gliny z innej gliny” – Marcin Wroński,

Gościnnie Ryszard Ćwirlej, Robert Ostaszewski,
Andrzej Pilipiuk

Wydawnictwo WAB

Data wydania: 06.06.2018

Ilość stron: 413

Cena okładkowa: 39,99 zł

FABUŁA

Nie jest to książka w standardowej formie, bo mamy tutaj do czynienia ze zbiorem opowiadań, a nie jedną, ciągłą historią. Może dlatego też nie potrafiłam się w nią wciągnąć – chociaż zazwyczaj z opowiadaniami nie mam problemu. Jak to zostało ładnie ujęte na okładce, jest to „kryminalny cykl retro”. Akcja dzieje się w Lublinie, opowiadania mają miejsce w różnym czasie, od lat dwudziestych, aż do osiemdziesiątych. Warto zaznaczyć, że jest to dziesiąty (!) tom serii o komisarzu Maciejewskim, ale w wielu źródłach czytałam, że znajomość poprzednich absolutnie nie jest konieczna, bo nie jest to kontynuacja, a bardziej uzupełnienie, domknięcie całej serii. Opowiadania mają miejsce gdzieś pomiędzy poszczególnymi tomami.

W zbiorze jest dziewięć opowiadań, ja utknęłam na piątym. Są one różnej długości, najkrótsze ma dwadzieścia stron, najdłuższe osiemdziesiąt. Trudno jest w tak małej ilości stron zamknąć jakąś skomplikowaną historię, więc niestety większość z przeczytanych przeze mnie opowiadań była dość przewidywalna, chociaż niektóre mi się spodobały. A w drugą stronę, nawet mimo tak krótkiej formy autorowi udało się mnie czasem zanudzić…

BOHATEROWIE

Jeśli chodzi o bohaterów, było ich tylu, że nie byłam w stanie ogarnąć, kto jest kim. Pewnie po części dlatego, że nie czytałam poprzednich tomów, gdzie prawdopodobnie byli lepiej opisani – wiadomo, że w zbiorze opowiadań nie ma czasu na dokładne zapoznanie się z każdym z nich. Niestety, myliłam ich, nie miałam pojęcia kim są i jaką rolę odgrywają, skąd znają Zygę, czyli głównego bohatera i co ich z nim łączy. Jednym słowem, totalne pomieszanie z poplątaniem.

STYL AUTORA

Niestety, ten styl retro nie pasuje mi totalnie. Nie będę się rozpisywać, zacytuję tutaj może po prostu pierwsze dwa zdania z książki. Myślę, że wtedy część z was zrozumie skąd moja niechęć i brak zapału do dalszego czytania.

„Był w Grecji jeden cwaniak. Jak mu stało w metryce, nie wasza trefna broszka, dość że dla swojej ferajny ten urka prawilny był Tantal, takie miał pseudo oryginalnościowe.”

Jest tu ktoś, kto wytłumaczy mi, jak to zdanie rozumieć, tak z polskiego na nasze? Oczywiście nie cała książka jest napisana w taki sposób, zazwyczaj dało się zrozumieć o co chodzi, ale mimo wszystko, to po prostu nie moje klimaty i już.

OGÓLNIE

Zazwyczaj nie czytam książek, których akcja dzieje się w tych latach, może dlatego nie wiedziałam, że styl retro ewidentnie nie jest dla mnie. Dlatego podkreślam, że książka sama w sobie może i nie jest zła, to mnie się po prostu nie spodobała. Miłośnicy serii oraz klimatów rodem z tamtych czasów mogą być zadowoleni z lektury. Ja póki co nie zamierzam jej kończyć. Dzięki tej książce przynajmniej wiem, z jakimi klimatami mi nie po drodze i czego powinnam w przyszłości unikać.

MOJA OCENA

★★★✩✩✩✩✩✩✩   3/10 

P. 

 (very.little.book.nerd)