Najgorsze książki, jakie czytałam!

Ten post w pierwszej wersji miał być książkowym tagiem. Znalazłam pytania, potem zaczęłam przeglądać moje książki i wybrałam te, które kojarzą mi się najgorzej, ale potem uświadomiłam sobie, że ciężko mi dopasować te tytuły do kategorii wyszczególnionych w tagu. Uznałam więc, że nie będę ograniczać się pytaniami i po prostu krótko opowiem wam o książkach, które zrobiły na mnie najgorsze wrażenie i których przeczytania zdarza mi się szczerze żałować. Proszę tylko o to, żeby nikt nie poczuł się obrażony, jeśli wymienię jego ulubioną książkę! Przypominam, że każdy ma inny gust i to, co mi się podoba, może nie przypaść do gustu wam (i odwrotnie).

„Balony” – M. Sajnog

Książka utrzymana w postapokaliptycznych klimatach, w której pomysł na fabułę był kiepski, a warsztat autorki jeszcze gorszy. Bohaterowie, fabuła, klimat – wszystko wydawało mi się płytkie i totalnie niedopracowane, banał goni banał, a o czymś takim jak logika autorka chyba nigdy nie słyszała. W dodatku w książce nie ma żadnego punktu kulminacyjnego, a akcja nagle po prostu się urywa. Jak dla mnie ta książka to bardzo nieśmieszny żart.

„Denar dla szczurołapa” – Aleksander R. Michalak

Thriller, w którym ewidentnie zabrakło thrillera. W dodatku trudno stwierdzić, czy elementy fantastyczne w tej książce występują, czy może jednak nie, a samej akcji jest tyle, co kot napłakał. Za to mnóstwo w niej opisów (dosłownie wszystkiego, od architektury, po religię), spotkań z mniej lub bardziej ciekawymi ludźmi oraz siedzenia w bibliotece. Niektóre elementy naprawdę się autorowi udały, ale większość tej książki przemęczyłam pomiędzy jednym a drugim ziewnięciem.

„Gliny z innej gliny” – Marcin Wroński

Książka, która utwierdziła mnie w przekonaniu, że kryminały retro zdecydowanie nie są dla mnie. W dodatku jedna z nielicznych książek, których nie doczytałam do końca. Forma opowiadań nie przypadła mi do gustu, tak jak zbyt duża ilość bohaterów oraz stylizowany na retro język, którego chwilami totalnie nie rozumiałam. Męczyłam się przy tej książce i nudziłam niemiłosiernie, więc postanowiłam raz na zawsze pożegnać się z tym gatunkiem.

„Gordian. Grzech” – Melissa Darwood

Schematyczną fabułę erotyka, w którym niewiarygodnie przystojny facet, spędzający czas na zaciąganiu do łóżka przypadkowych kobiet, postanawia zmienić się pod wpływem jednej dziewczyny (żeby było śmieszniej - jego przybranej siostry), autorka chciała nieco przełamać, dodając wątek opętania. Niestety, wątek ten jest tak wielką pomyłką, że wolę sobie o nim nawet nie przypominać. Już wolałabym, żeby nie wychodzili z tego łóżka, niż żebym musiała męczyć się z tym nieszczęsnym i nie wnoszącym nic ciekawego pomysłem.

„Hashtag” – Remigiusz Mróz

Książka zapowiadająca się ciekawie, jednak zbyt rozwleczona i ze zbyt dużą ilością wstawek dotyczących ekonomii, finansów oraz psychologii. W dodatku autor tak bardzo przekombinował końcówkę, że po skończeniu tej książki z frustracji miałam ochotę wyrzucić ją przez okno. Poza tym główna bohaterka miała tak zniszczoną psychikę (dosłownie), że czytając rozdziały z jej punktu widzenia, sama miałam wrażenie, że wariuję.

„Jak upolować pisarza” – Sally Franson

Jesteście ciekawi, jak to jest czytać książkę o niczym? Śmiało, sięgnijcie po ten tytuł! Jest to historia opisujące życie codzienne kobiety, która pracuje w branży związanej z marketingiem. Nie ma to wiele wspólnego z polskim tytułem oraz opisem na okładce, zapowiadającym wątek romantyczny - czego jak czego, ale romansu jest tam niewiele, a mężczyzna, za którym miała się uganiać bohaterka, pojawił się w książce ledwo kilka razy. Jest to najbardziej nijaka książka, jaką miałam okazję czytać.

„Okrutnik. Dziedzictwo krwi” – Aleksandra Rozmus

Jak w prosty sposób zepsuć ciekawy pomysł na fabułę tragicznym warsztatem? Dowiecie się tego sięgając po książkę pani Rozmus. Nie zliczę błędów logicznych, które pojawiły się w tej książce, ani sytuacji, kiedy miałam ochotę ją  wyrzucić. Brak punktu kulminacyjnego, nijacy bohaterowie, tragicznie napisane dialogi, zamykanie w jednym zdaniu akcji, którą można opisać na trzy strony… Po drugą część nie mam zamiaru sięgać.

„Nawiedzenia. Historie prawdziwe” – Ed i Lorraine Warren, Robert David Chase

Oczekiwałam wstrząsających, mrożących krew w żyłach, opartych na faktach opowieści o duchach, upiorach i innych zjawach, które opisywała znana na całym świecie para badaczy zjawisk nadprzyrodzonych. Niestety, otrzymałam garść opowiadań, które nie były ani trochę straszne i które w żaden sposób nie pozwalały uwierzyć, że takie zdarzenia rzeczywiście miały miejsce. Dziwię się, że nie zasnęłam podczas czytania.

„Nawiedzony dom na wzgórzu” – Shirley Jackson

Kolejny horror, gdzie opis fabuły robi wrażenie i powoduje ciarki, ale sama fabuła już niekoniecznie. W dodatku płytcy i nieciekawi bohaterowie powodowali, że totalnie nie mogłam wgryźć się w tę historię. Zbyt dużo groteski, zbyt wiele przerysowanych scen, zbyt dziwne zachowania bohaterów. Może autorka celowo chciała wprowadzić klimat szaleństwa, ale jak dla mnie coś jej nie wyszło.

„Ocean na końcu drogi” –  Neil Gaiman

To jest ten uwielbiany i zachwalany Gaiman? Poważnie? Może nie zrozumiałam tej książki, ale jak dla mnie była ona dziwna i pozbawiona sensu. Przez większość czasu czułam się tak, jakbym czytała książkę dla dzieci, i to takich młodszych, ale nagle pojawiała się scena, która dla dzieci przeznaczona nie była. Pomieszanie z poplątaniem. W dodatku kreacja bajkowych istot… Koty rosnące w ziemi jak marchewki? Potwory będące cieniami lub kłębami materiału? No nie, to nie dla mnie.

„Narzeczona księcia” – William Goldman

Totalnie nie przypadł mi do gustu styl autora, podobnie jak klimat, w którym utrzymana była fabuła oraz czasy, w których miała ona miejsce. W dodatku we wstępie (który miał ponad pięćdziesiąt stron i zanudził mnie całkowicie) zdradzona, a właściwie streszczona została praktycznie cała fabuła. Po co ktoś zdecydował się na taki zabieg? Nie mam pojęcia.

Czytaliście którąś z tych książek? Jaką macie na ich temat opinię? 

Dajcie też znać, które przeczytane przez was książki zasługują na miano najgorszych!

P.

(very.little.book.nerd)