"Tusz" - Alice Broadway

„Tusz” to moim zdaniem kolejna taka książka, o której zrobiło się głośno ze względu na okładkę. Podobnie jak w przypadku popularnej ostatnio „Kirke”, bo nie da się ukryć, że są nawet podobne. Obie są prześliczne i wydaje mi się, że dużo osób sięgnęło po nie właśnie z tego względu. Nie ukrywam, że sama najpierw zwróciłam uwagę na to, że „Tusz” został tak ładnie wydany, a dopiero potem zainteresowałam się jego fabułą. Ale spokojnie, ona też jest warta uwagi!

O KSIĄŻCE

„Tusz” – Alice Broadway

Tytuł oryginalny: „Ink”

Wydawnictwo We Need Ya

Data premiery: 5.09.2018

Ilość stron: 372

Cena okładkowa: 39,90 zł

FABUŁA

Leora żyje w świecie, w którym każdy uczynek i każda ważniejsza chwila w życiu musi zostać zapisana na skórze w postaci tatuażu. Imię, drzewo genealogiczne, kropki oznaczające ilość przeżytych lat, wybrana profesja, osiągnięcia… ale też przewinienia. Po śmierci skóra jest przerabiana na księgę, by każdy mógł ją przeglądać i dzięki temu pamiętać o zmarłej osobie. Oczywiście księgą stają się tylko ci, którzy sobie na to zasłużyli.

Leorę poznajemy w momencie, w którym traci ukochanego ojca. Jest przekonana, że był on dobrym człowiekiem, więc podczas ceremonii nie będzie żadnego problemu z tym, by jego tatuaże zostały przekształcone w księgę skóry. W oczekiwaniu na decyzję o jego losie sama zaczyna kształcić się na tatuażystkę, chociaż do tej pory w tym zawodzie pracowali głównie mężczyźni. Dość nieoczekiwanie Leora dowiaduje się, że tatuaże jej ojca zostały zmienione lub usunięte, a mężczyzna prawdopodobnie dopuścił się czynu najgorszego z możliwych, przez co jego skóra może zostać spalona.  

Fabuła jest naprawdę ciekawa, a to, co stało się pod koniec, zwiastuje genialną kontynuację. Początek może nie był zbyt fascynujący, ale jakoś trzeba było rozkręcić akcję na tyle, by potem mogło się dużo dziać. I chociaż generalnie książka nie jest z najwyższej półki, to kilka razy spojrzałam na nią ze szczerym uznaniem, bo zaskoczyła mnie zwrotami akcji i rozwojem fabuły. Uważam, że cała zagadka związana z ojcem Leory została naprawdę ciekawie skonstruowana. Jestem pod wrażeniem tego, do jakich rozmiarów ona urosła, czego dotyczyła i jakie konsekwencje jeszcze za sobą poniesie w kolejnych tomach.

Świetnym dodatkiem (który od razu skojarzył mi się z „Baśniarzem” Antonii Michaelis) jest umieszczenie w książce kilku baśni. Ja osobiście baśnie uwielbiam całym sercem i lubię dostrzegać w nich ukryte przesłania, więc tym bardziej podobało mi się to, że tutaj niektóre wcale nie były aż tak oczywiste. Część z nich wszyscy doskonale znamy, na przykład tę o śpiącej królewnie, ale tutaj zostały one przedstawione w nieco innej formie, dopasowanej do realiów świata, w którym żyją bohaterowie i z morałem nieco innym niż ten, który był nam przekazywany.

BOHATEROWIE

Gdy tylko zaczęłam analizować zachowanie bohaterów w tej książce, pierwsze, co przyszło mi do głowy, to myśl: irytująca główna bohaterka. Nie da się ukryć, że nie jeden raz podczas czytania miałam ochotę potrząsnąć Leorą i powiedzieć jej, żeby się ogarnęła, bo robi głupie rzeczy a jej myślenie jest pozbawione sensu. Tak rzeczywiście było, ale potem pomyślałam sobie, że, kurczę, to jest przecież młodzieżówka. Bohaterka ma prawo popełniać błędy a potem analizować swoje zachowanie i naprawiać to, co zrobiła źle. Przynajmniej nie jest sztuczna i na siłę wyidealizowana. Więc owszem, Leora momentami wkurza jak mało kto, ale przynajmniej nie jest papierowa.

Niektórzy bohaterowie zostali przedstawieni dość płytko i tak naprawdę niewiele o nich wiemy, ale ci, którzy znaczyli nieco więcej w życiu Leory i w całej historii, są wykreowanie naprawdę ciekawie. Nie będę mówić kto dokładnie, ale co najmniej kilku z nich porządnie zaskoczyło mnie podczas czytania, i to tak, że moje spojrzenie na nich zmieniło się o sto osiemdziesiąt stopni.

STYL AUTORKI I WYDANIE

Autorka ma bardzo lekkie pióro i czuć, że jej książka jest skierowana raczej dla młodzieży. Bardzo dawno nie czytałam takiej typowej młodzieżówki z elementami fantastyki, więc była to miła odmiana od wszystkich „poważniejszych” książek, ale mimo to trochę żałuję, że historia nie jest chociaż odrobinę inaczej napisana.

W książce poruszane są smutne wątki, przede wszystkim śmierć kogoś bardzo bliskiego, więc nieco obawiałam się, czy autorce uda się wiarygodnie oddać emocje bohaterów po takim wydarzeniu. Na szczęście poradziła sobie z tym bardzo dobrze. To nie jest powieść psychologiczna, więc nie ma sensu oczekiwać od niej w tym temacie zbyt wiele, ale podobało mi się, że bohaterka szczerze przeżywała stratę, a nie zapomniała o niej po kilkudziesięciu stronach i nie żyła sobie dalej jakby nigdy nic.

O wydaniu nie będę się znowu rozwodzić. Jest wspaniałe i przez to „Tusz” przyciąga wzrok jak mało która książka. Jestem przeszczęśliwa, że wydawnictwo zostawiło oryginalną okładkę i nie mogę się już doczekać kolejnych tomów, by postawić je wszystkie obok siebie i zachwycać się nimi w nieskończoność. 

OGÓLNIE

Najbardziej w tej książce przeszkadzało mi to, że – jak już wspominałam - jest naprawdę mocno młodzieżowa. Gdyby została napisana w trochę bardziej „dojrzałym” stylu z pewnością zachwyciłaby mnie bardziej. Niestety zdarzają się fragmenty banalne, Leora mówi i myśli nieraz totalnie głupoty, a mi zdarzyło się troszkę wynudzić, szczególnie na początku. Wiem, że może to porządnie irytować kogoś, kto oczekuje nieco poważniejszej lektury.

Z drugiej strony bardzo podobał mi się skonstruowany przez autorkę świat, chociaż nie do końca wiadomo, jak to wszystko tam działa. Mam nadzieję, że w kolejnym tomie autorka lepiej opisze to, co dzieje się za murami miasta w którym żyje Leora. Fabuła okazała się na tyle skomplikowana, że może naprawdę fajnie rozwinąć się w kolejnych tomach.  Akcja z każdą kolejną stroną nabierała tempa, więc czytało mi się ją bardzo szybko. Ciekawy jest też motyw nienaznaczonych – ludzi, którzy nie chcą nosić tatuaży, przez co zostali wykluczeni ze społeczeństwa.

Myślę, że ze spokojem mogę polecić tę książkę. Jest wyjątkowa, pomysłowa i oryginalna, ale trzeba pamiętać, że wydaje mi się być napisana w nieco zbyt młodzieżowym stylu – i chyba nie tylko mi, bo już kilkukrotnie spotkałam się z tym, że ktoś o tym wspominał. Jeśli to wam nie przeszkadza – śmiało, myślę, że się nie zawiedziecie.

No i nie oszukujmy się, tę książkę warto mieć na swojej półce chociażby ze względu na przecudną okładkę.

MOJA OCENA

★★★★★★★✩✩✩  7/10 

P. 

 (very.little.book.nerd)

Za egzemplarz serdecznie dziękuję wydawnictwu!